خاک سرخ با ساناز مینایی

بسیاری از غذاهایی که ما امروزه از آن‌ها به‌عنوان غذای هندی، لبنانی و یا عربی یاد می‌کنیم، خاستگاهشان ایران بوده. ایران به لحاظ فرهنگی بسیار غنی و صاحب سبک بوده است، اما با سپری شدن دوران، دستخوش حوادث سیاسی، اقتصادی و فرهنگی شد و غذاهای اصیل جنوبی ما به نام این کشورها ثبت شده است.

استان هرمزگان يکي از خاستگاه‌هاي اصيل فرهنگ ايراني است؛ با انواع گياهان دارويي، آيين‌هاي خاص فرهنگ پذيرايي و البته غذاهاي سنتي بسيار. به همين دليل «سانازمينايي» براي اعتلا و حفظ فرهنگ غذايي ايران و ثبت غذاهاي ايراني ساخت مستند خود را از بندرعباس و جزيره هرمز آغاز کرد: «سفرنامه ساناز مينايي را بنايي نهاده‌ام براي خدمت به فرهنگ غني تغذيه کشورم و نيز ترويج آداب پذيرايي ايراني از جنوب تا شمال و از شرق تا غرب.»

اين برنامه با همکاري «مهرانگيز سالاري» کارشناس برنامه «سر پناه خليج فارس» و تهيه‌کنندگي و کارگرداني «روشن اميد» هم‌اکنون در مرحله تصوير‌برداري است. لوکيشن‌هاي سري اول که در هرمزگان تصويربرداري مي‌شود، در اسکله شهيد حقاني بندرعباس و جزيره هرمز است. در ساخت اين مستند مردم استان هرمزگان حضور پررنگ وتاثيرگذاري خواهند داشت و بخشي از تصاوير مربوط به بوميان همين منطقه است.

ساناز مينايي مي‌گويد: هرمز را بيشتر با «خاک سرخ» آن مي‌شناسند، اما در کنار اين خاک دلربا، رنگي که در هر گوشه به‌چشم مي‌آيد، سفيد است؛ به سفيدي نمک. بنابراين غذاهايي که در اين ديار پخته مي‌شود خاص مردمان اين منطقه است و نمي‌توان به کشور ديگري تعميم داد. «گِلَک» اين خاک خوش‌رنگ جايگاه ويژه‌اي در تهيه غذاهاي بومي اين جزيره دارد و از آن براي پخت بسياري از غذاهاي دريايي و حتي نان محلي هرمز به نام «تُمشي» استفاده مي‌شود. براي اين کار مردم محلي ابتدا «گِلُک» را در آب مخلوط و پس از ته‌نشين شدن خاک، آب سرخ حاصل را با نمک به‌دست‌آمده از دل کوه‌هاي اين جزيره حل و سس محلي تهيه مي‌کنند. در حقيقت سس به‌دست‌آمده از اين فرايند، خمير مايه بسياري از غذاهاي محلي هرمز را تشکيل مي‌دهد و مي‌توان رد پاي آن را به‌عنوان يک مکمل اصلي در تهيه غذاهاي اين جزيره به خوبي مشاهده کرد.

همه ما آدم‌ها در شرایط و با توانمندی‌های مختلف همچون درخت هستیم که تسلط بر رشته مدیریت ما را هرس می کند و شاخ و برگ‌های اضافی را می‌چیند و درخت را به تعالی و در مسیر صعود هدایت می‌کند.